Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα;
Μια μέρα χρόνια πριν, όταν ακόμη ζούσαμε στο σπίτι της Λεωφόρου Βουλιαγμένης (που και αυτό μας το έφαγαν οι λωποδύτες), ένας «βλάχος» είχε παρκάρει το γεμάτο αρνιά Ντάτσουν του στο απέναντι πεζοδρόμιο. Σταματούσαν οι οικογενειάρχες, και εκείνος τά ’σφαζε, με το αίμα να κυλάει στην άσφαλτο. Πάσχα και κάθομαι σπίτι γράφοντας το Εν Λευκώ, τακτοποιώντας χαρτιά, αγωγές και αναμνήσεις, πού και πού παρακολουθώντας τις «ανταποκρίσεις» των... investigative reporter, που με σπαστά ελληνικά περιγράφουν το «μποτιλιάρισμα» στα διόδια, στο φονικό (λόγω βλακείας) Πέταλο Μαλιακού και τον οβελία της θείας Χαρίκλειας. Οι μέρες των αργιών είναι «κάπως», ίσως επειδή η μοναξιά φέρνει σπίτι τους παλιούς. Τον Γιώργο Σμυρλή να παίζει στο Teppaz δισκάκια Platters, Arthur Alexander, Little Richard, Bill Haley, Fats Domino, και Jerry Lee Lewis, You Were Always on my Mind. Στο τραπέζι η ΜΑΣΚΑ. Detective Χ, ¶νθρωπος Σκιά, Μπάτμαν και Μικρός Ήρωας με Γιώργο Θαλάσση. Οι Χάρτινοι Ήρωες των παιδικών μου χρόνων, για τους οποίους οι -παλιές- Τεχνικές Εκδόσεις έβγαλαν ένα εκπληκτικό βιβλίο, που πήγε άπατο, ίσως επειδή κυκλοφόρησε από τις... Τεχνικές Εκδόσεις. Μαζί με το «Κάστρο Ηλιόκαστρο», τα «Ηπειρώτικα Γεφύρια», το «Γεφύρι κι ο Ηπειρώτης», βιβλία που βγήκαν με κόπο και αίμα και αναφέρθηκαν μόνο από τους παλιούς συνάδελφους. Τις «άγιες» μέρες φεύγω σε δρόμους που πάντα βρέχει, όπως στα «Κουρέλια» του Νίκου Νικολαΐδη και στο «Blade Runner» του Ridley Scott. Χαζεύω τ’ αυτοκίνητα στις αντιπροσωπίες στη Συγγρού, μετράω πόσα Studebaker, Packard και Chevrolet περνάνε την... ώρα, γράφω τις στατιστικές στο πίσω μέρος ενός πακέτου τσιγάρων. Πάω στο σπίτι του Σωτήρη Πολυκράτη κοντά στην Ομόνοια (γκρεμίστηκε), ανεβαίνω τις σκάλες, αντικρίζω τις κόκκινες, βελουδένιες κουρτίνες, το πιάνο της μητέρας, τους πολυελαίους. Περπατάω με την παρέα στους δρόμους της Αθήνας. Πάμε στο κέντρο του Γιώργου του Σίσκου. Έχει -πάλι- διαγωνισμό rock ’n’ roll (τρία Κύπελλα έχω). Στο Green Park στη Νεγρίωνος Φώκη (όπως την αποκαλούσαμε) για γλυκό και νυφοπάζαρο. Στην BP στο Καλαμάκι για μακαρονάδα. Στο Silver House στη Γλυφάδα για τα ωραιότερα μάτια που περπάτησαν τη Γη. Με τον Τάκη, τον Φοίβο και τον Γιώργο βοηθάμε να χτιστούν οι 9 Μούσες (στην Πλάκα). Ακούμε Hernando’s Hideaway, μασουλάμε φιστίκια και πίνουμε βερμούτ. Το Σάββατο στο τέρμα Πατησίων παίζει τζαζ ο Λαβράνος. Την Κυριακή στην Πάρνηθα για την Ανάβαση, στο Τατόι, στη Ρόδο και στην Κέρκυρα για να παρακολουθήσουμε ή να λάβουμε μέρος στους αγώνες Ταχύτητας. Το καλοκαίρι στο αεροδρόμιο της Τρίπολης για μαθήματα ανεμοπορίας. Εξορμήσεις σ’ έναν κόσμο βουτηγμένο στην αθωότητα και στην προσμονή για τζάμπα ταινίες στα καλοκαιρινά σινεμά. Σκασιαρχεία για ταινίες στο Ροζικλέρ και στο Μεγάλο ¶λφα. Μια γενιά που δοκίμαζε ό,τι της καθόταν, αλλά δεν παρασύρθηκε, δεν πήρε μαλακά ή σκληρά, γιατί καμία ουσία δεν ήταν ικανή να σε ανεβάσει όσο μια Ανάβαση στη Μεγάλη Πάρνηθα, ένας 3ωρος αγώνας στο Τατόι. Έζησα πολλά, δοκίμασα (πρώτος) τα πάντα, από απλά επιβατικά μέχρι μονοθέσια της Formula 1, αυτοκίνητα ράλλυ και πολεμικά. Πέταξα με Mach 2,4, είδα την καμπυλότητα της Γης από τα 87.000 πόδια. Έβγαλα (πρώτος) περιοδικά που τα ετερόφωτα και οι διαχειριστές κομματικών κονδυλίων δεν είχαν φανταστεί, αλλά κανείς δε με κάλεσε σε πρόσφατο τζάντζαλο για τη διαφήμιση και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που οργάνωσε ένα κλαδικό έντυπο, ίσως γιατί οι Ευλογημένοι που είχαν κληθεί ήταν πιο... ειδικοί από εμένα. Είδα από κοντά τον Moss, τον Fangio, τον Brooks, τον Hill και όλους τους άλλους ήρωές μου να οδηγούν τις Ferrari, τις BRM, τις Vanwall και τις Maserati στα Grand Prix, πήγα στο (παλιό) Νίρμπουργκρινγκ και στο τελευταίο Τάργκα Φλόριο. Είδα τον Agostini και τον Mike -The Bike- Hailwood στο Isle of Man. Γι’ αυτό λέω πως οι αργίες με σκοτώνουν. Ό,τι ήθελα να κάνω το έκανα (εκτός από το να πάω στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό), και είναι αργά να τελειώσω το βιβλίο που έχω ξεκινήσει.Γιατί η εισαγωγή; Για να πω πως το πνεύμα των 4Τ χάθηκε στον ωκεανό των «νέων μοντέλων» και στη μείωση του... τέλους ταξινόμησης. Όλα εκείνα για τα οποία αγωνίστηκα στη ζωή κατέληξαν στον μικρό Νίνη, στην Έλλη Κοκκίνου (σημ.: διαβάστε στα υστερόγραφα) και στην ερώτηση που μου θέτουν τα μειράκια από τα πρωινάδικα: «Κ. Καββαθά, τι πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους οι οδηγοί πριν από τη μεγάλη έξοδο του Πάσχα, των Χριστουγέννων κ.ο.κ.;». Δεν απαντώ. Αφ’ ενός υπάρχουν άλλοι, πιο... ειδικοί και αφ’ ετέρου είπα (50 χρόνια) και έκανα (Safetrack) ό,τι είχα να πω και να κάνω. Από την άλλη, και λόγω του ανελέητου ανταγωνισμού, τα αυτοκίνητα γενικώς και ειδικώς είναι 400% καλύτερα από εκείνα των περασμένων δεκαετιών, αλλά την ίδια στιγμή τόσο «μία από τα ίδια», που μού ’ρχεται να τα κάψω. Το τι «Σεβρολέ» κυκλοφορεί δε λέγεται. ¶σε που «αδυνατώ» να ξεχωρίσω τα Tsirion από τα Birion, τα Tsikato από τα Biscato και τα Gsi από τα Sti. Όμως, και να ήθελα, σε ποιους «εραστές της αυτοκίνησης» απευθύνομαι; Σε αυτούς που αναφέρομαι πιο κάτω ή στους λίγους, τους ελάχιστους που έχουν κουράγιο, διάθεση, χρόνο και, πάνω απ’ όλα, χρήματα για να κάνουν το κέφι τους; Μια καταιγίδα αυτοκινητικού copy-paste έχει πέσει στα κεφάλια μας. Ίδιοι κινητήρες, αναρτήσεις, συστήματα διεύθυνσης και εσωτερικά με «απομίμηση δέρματος». Εντάξει... Υπάρχουν και εταιρείες που προσπαθούν, όπως οι Toyota, Honda, Audi, BMW, Fiat, Citroen (αλλά όχι... PSA!) και Porsche, αλλά η Κρίση έκανε τα περιθώρια να στενέψουν. Η ανεργία χτυπάει κόκκινο σε όλους τους τομείς, ακόμα και στον τουρισμό, αφού οι πολίτες του κόσμου υφίστανται τις συνέπειές της. Πώς τη βγάζει στο θαυμαστό, καινούργιο κόσμο ένα «κουρέλι» σαν εμένα; Θα σας πω παραθέτοντας (πάλι, και συγγνώμη) ένα μικρό κομμάτι που είχα αναρτήσει πριν από 9 χρόνια (στις 23 Απριλίου του 2000) στο NetDaily με τίτλο The Way of the Samurai. Ίσως απαντάει και «εξηγεί» τις εξελίξεις. Έλεγε...
... Αντί, όσο περνάει ο καιρός, να μπαίνω πιο βαθιά στο σύστημα, τόσο περισσότερο το απεχθάνομαι. Παρά το γεγονός ότι είμαι, όπως λένε, «επιτυχημένος» εκδότης, με την εταιρεία μου να έχει μπει στο Χρηματιστήριο και τα περιοδικά μας να διαβάζονται από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να βρεθώ, έστω και για λίγα λεπτά, δίπλα τους με κάνει να τρέχω για το πλησιέστερο καταφύγιο. Σαν τον πρωταγωνιστή της θαυμάσιας ταινίας του Τζάρμους, γλιστράω στο προσωπικό μου «Κωσταλέξι», στα βιβλία και στα περιοδικά, στις φωτογραφίες και στις αναμνήσεις από μια ζωή που πιστεύω πως ήταν σύμφωνη με τον Τρόπο των Σαμουράι. Γιατί; Διότι ήταν -και εξακολουθεί να είναι- λιτή και μετρημένη, κι αυτό όχι γιατί, όπως οι άνθρωποι που έζησαν τους εφιάλτες και τις στερήσεις του πολέμου, «μετράω και το σκ... μου», αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που με τίποτα δε δικαιολογεί συμπεριφορές σαν αυτές που βλέπουμε στα κανάλια και διαβάζουμε στα περιοδικά λάιφ στάιλ. Πιο απλά, κάθε φορά που βλέπω φωτογραφίες των αστέρων της «υψηλής κοινωνίας» στις κοινωνικές μαζώξεις που γίνονται για να συγκεντρωθούν χρήματα για τα «φτωχά παιδιά του τρίτου κόσμου» ή για να εορτασθούν τα γενέθλια κάποιας επώνυμης κότας, παθαίνω «μία ψυχολογία», και παρακαλώ τον Θεό να με φυλάξει από τέτοιου είδους κατάντια. Περισσότερο όμως (αυτό λόγω ειδικότητας) παθαίνω όταν βλέπω τ’ αυτοκίνητά τους. Εκεί είναι που οι «επιτυχημένοι» μπούρτζοι καταρρίπτουν παγκόσμια ρεκόρ. Πρώτες και καλύτερες οι SLK, ακολουθούν οι Μπόξτερ, πιο σπάνιες οι Καρέρα, αρκετές οι Τζάγκιουαρ, έστω και αν στην πραγματικότητα είναι Λίνκολν. Το διεστραμμένο μου μυαλό περίμενε ότι αυτοί οι καραγκιόζηδες αγοράζουν ένα «σπορ» αυτοκίνητο επειδή: α. ξέρουν τι είναι και β. ξέρουν να οδηγούν. Ε, λοιπόν, ούτε το ένα, ούτε το άλλο συμβαίνει. Όχι μόνο δεν ξέρουν, αλλά τρέμουν και στην ιδέα ότι μπορούν να πάρουν μια στροφή με ταχύτητα μεγαλύτερη των 80 χλμ. Μια, δυο φορές έκανα το λάθος, περισσότερο από επαγγελματική διαστροφή, να ανταποκριθώ σε κάλεσμα επιχείρησης του Νέου Χρήματος. Παρκάρισα μακριά, πλησίασα σαν σκιά και κάθισα σε ένα σημείο από το οποίο μπορούσα να παρακολουθώ τους «αστέρες» της αθηναϊκής κοινωνίας χωρίς να με βλέπουν. Αεριτζήδες, φαναρτζήδες, δημοσιολογούντες, επικοινωνιολόγοι, καθηγητές Πανεπιστημίου (σύντομα, ελπίζω, θα μάθουμε ποιος είναι ο μεσάζων για υποβρύχια και φρεγάτες), ιδιοκτήτες μπακάλικων, εκδότες soft porn, συνασπισμένοι, μοντέλες και άλλα παραδείσια πουλιά, που τιτίβιζαν χωρίς να λένε τίποτα. Και τις δύο φορές νόμιζα ότι ήμουνα μόνος, αλλά έκανα λάθος. Πίσω, μακριά από τα «φώτα», διέκρινα λίγους επαγγελματίες που ζουν με τον Τρόπο των Σαμουράι. Δυο, τρεις (παλιοί) δημοσιογράφοι, λίγοι διαλυμένοι από την προσπάθεια επιχειρηματίες, ένας, δύο επιστήμονες, που παρακολουθούσαν χαμογελώντας. Και να σκεφθείτε ότι όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω από τα ακριβά αυτοκίνητα, τις κοσμικές μαζώξεις, τα Αρμάνι και τα Ντόνα Κάραν κρύβονται τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της αρκούδας. Τύποι και τύπισσες που δεν έχουν εργαστεί ούτε μία ώρα στη ζωή τους βρίσκονται με δισεκατομμύρια, τα οποία χρησιμοποιούν για να αγοράσουν ανθρώπους και συνειδήσεις, να βγάλουν εφημερίδες και περιοδικά, να αποκτήσουν εταιρείες. «Πού βρήκε τα δισεκατομμύρια ο Νικολάκης;» αναρωτιέται σιωπηλά ο φίλος και συνταξιδιώτης στον Τρόπο των Σαμουράι. «Ξέρω, αλλά δεν μπορώ να το πω, γιατί δεν έχω στοιχεία να το αποδείξω» απαντώ. Και με αυτό σας αφήνω, γιατί, απ’ ό,τι βλέπω, η άνοιξη καλύπτει με το απαλό της φως τους λόφους των Μεσογείων, και είναι καιρός να πάω μια βόλτα με τη μοτοσικλέτα. Θα τα πούμε πάλι αύριο._ Κ. Κ.
Σημ: 9 χρόνια μετά διαπιστώνω πόσο προφητικό ήταν. Η στάση μου είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή μου. Το μόνο που απόμεινε είναι η αγάπη των αναγνωστών, γιατί, όταν θα πω ποιοι και για ποιους λόγους με στοχοποιούν, θα γελάσετε πικραμένα.
Η Μεγάλη Εβδομάδα
Μυρουδιές, ήχοι, χρώματα. Το άγγιγμα της άνοιξης, η ζεστασιά από τους πολυελαίους, οι ψαλμοί στον ¶γιο Παντελεήμονα Ιλισού. Ο παπάς, αδύνατος και φτωχός σαν άγιος, λέει το «Χριστός Ανέστη», η πλατεία ταράζεται απ’ τους κρότους των βεγγαλικών και των βαρελότων, κάνοντας τις κυρίες της «Ζωής» και τις γιαγιούλες να τρέχουν να σωθούν. Στο σπίτι στο λόφο Κυνοσάργους η μακαρίτισσα η μάνα μου κάνει με τ’ «¶γιο Φως» το σταυρό στο επάνω μέρος της πόρτας. Μαγειρίτσα, κόκκινα αυγά, ευχές. Όπως χιλιάδες χρόνια πριν, σε άλλες εποχές, που δεν ήταν καλύτερες ή χειρότερες, αλλά μόνο άλλες. Ο χρόνος που ξέρουμε παίζει παράξενα παιχνίδια. Οι περισσότεροι δεν τα καταλαβαίνουν. ¶λλοι, που από μικροί ζητούσαν απαντήσεις, αισθάνονται, καταγράφουν και ρωτάνε: «Τώρα τι;». Μια ζωή «Τώρα τι;». Οι μέρες του Πάσχα γεννούσαν τις πιο πολλές απορίες. Τι θα πει «υιός του Ανθρώπου»; Γιατί σταυρώθηκε; Γιατί έλεγε πως υπάρχει ζωή μετά το θάνατο; Το τι τραβούσε ο πατέρας μου δεν περιγράφεται. Έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια για να καταλάβω πως Εκείνος είχε δίκιο και πως ο θάνατος ήταν/είναι μηχανικό λάθος, που -σύντομα- θα αποκαλυφθεί στους πολλούς, αφού οι λίγοι έχουν ψυλλιαστεί πως ούτως έχουν τα πράγματα. Θυμηθείτε τις Γραφές. Είμαστε φτιαγμένοι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν», όμως, αν προσέξουμε τι έγραψε ο Μωυσής, το πράγμα παίζεται. Λέει: «Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού, ήσαν καλά λίαν» (Γένεσις 1/α/31). Όποιος ακόμη μιλάει ελληνικά καταλαβαίνει ότι το «καλά λίαν» αφήνει κάποιες... ουρές. Καλά λίαν θα πει πολύ καλά, αλλά όχι τέλεια, που σημαίνει πως έχουμε ακόμη δρόμο μέχρι να συναντηθούμε με τον Εκείνον, δηλαδή με τον Εαυτό μας, με Όλους, με το Σημείο G, που είναι και δεν είναι και που το συλλογικό υποσυνείδητο δημιουργεί κάθε δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Σύμφωνα με την Ενοποιημένη Θεωρία του... Κ.Κ., η μόνη «αλήθεια» είναι το ολογραφικό Σύμπαν. Όταν τη λέω στο φίλο μου τον Γιώργο τον Γραμματικάκη γελάει και λέει πως τύποι σαν εμένα κάνουν τους Φυσικούς να τρέχουν για να αποκαταστήσουν τη σοβαρότητα της Επιστήμης! Βέβαια, η θεωρία δεν είναι δική μου, αλλά του Γάλλου φυσικού Αλέν Ασπέκτ και της ομάδας του, που το 1982 απέδειξαν στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού πως κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες υποατομικά σωματίδια, όπως τα ηλεκτρόνια, είναι σε θέση να «επικοινωνούν» μεταξύ τους, είτε βρίσκονται 10 μέτρα είτε 10 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα το ένα από το άλλο. Με κάποιον τρόπο, λέει ο Ασπέκτ, το ένα «ξέρει» τι κάνει το άλλο, συμπληρώνοντας ότι αυτή η «επαφή» έρχεται σε αντίθεση με τη θεωρία του Αϊνστάιν, η οποία λέει πως καμία «επικοινωνία» δεν μπορεί να «ταξιδέψει» με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Αν ο Ασπέκτ και οι άλλοι επιστήμονες που μελετούν το Σύμπαν έχουν δίκιο, τότε δίκιο έχουν ο... Μωυσής, ο Ιησούς και η θεία μου η Καλλιόπη, που πιστεύει στην αιώνια ζωή, η οποία είναι τόσο αιώνια όσο εγώ είμαι Αϊνστάιν. Σας τρέλανα; Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά μπορεί να είναι μία από τις τελευταίες, αφού η ώρα να συναντήσω τη... Singularity πλησιάζει.
Στα Πάσχα της δεκαετίας του ’50 και του ’60 η Αθήνα ήταν ένα μεγάλο χωριό και η γιορτή άγγιζε τις καρδιές ενός λαού που δεν είχε ακόμη γνωρίσει τα Πακέτα Ντελόρ. Θυμάμαι τη Μεγάλη Εβδομάδα στη Ζάκυνθο, στην Κέρκυρα, στην -παλιά- Σκύρο και αλλού. Με τις θρησκείες δεν τα πάω καθόλου καλά. Δεν πιστεύω στην ύπαρξη θεών και δαιμόνων, όμως υπερασπίζομαι το δικαίωμα κάποιου να πιστεύει όποιον θεό θέλει. Η γιορτή άλλαξε με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Από τη μία το Τρίο Στούτζες και τα θέατρα με την Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών και από την άλλη οι συμπαθούντες Μπούρτζοι εισέβαλαν στις εκκλησίες με τις Μερσεντο-μπεμβέ τους, και ο Ιησούς το... έβαλε στα πόδια! Λίγοι νοιάζονται σήμερα για την Παραβολή. Ίσως κάποιοι ηλικιωμένοι, που έχουν ζήσει τη γλυκιά εποχή. ¶ντε να πεις σ’ έναν 16άρη τι σημαίνει να σε σταυρώνουν γι’ αυτό που πιστεύεις. Θα σε περάσει για μακάκα. Για να αισθανθείς τη γιορτή, πρέπει να νιώσεις τον πόνο απ’ τα καρφιά και να φορέσεις το στεφάνι της μοναξιάς Του. Όμως, ο Ιησούς την «έκανε». Παρέα με τον Μπολιβάρ, τον Τσε και όλους τους αγίους του Τρίτου Κόσμου. Φροντίζουν τα παιδιά της Γάζας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και -σύντομα- του Πακιστάν, τους φτωχούς που πνίγονται στα «γαλάζια νερά» του Αιγαίου νότια του Νησιού των Ανέμων και ανατολικά του Ελλαδιστάν. Λένε πως θα ξαναπιάσει το Μαστίγιο όταν εκατομμύρια μικροί «Χριστοί» αποφασίσουν να παραγγείλουν για δείπνο... Μπαρόζο φλαμπέ.
Στο μεταξύ και μετά τα τελευταία «μέτρα» για τη μείωση του τέλους ταξινόμησης(!) σε πολλούς Η Ζωή Γελάει Ευτυχισμένα, όπως γέλασε σε μένα όταν οδήγησα το Ford Kuga. Η ποιότητα και η σχεδίαση του αυτοκινήτου αποδεικνύουν γιατί η Ford είναι μία από τις εταιρείες που (μέχρι στιγμής) αντέχουν την κρίση. ¶νετο, αθόρυβο, με πολύ καλή οδική συμπεριφορά και ιδιαίτερα ταχύ, το Kuga είναι ένα πολύ καλό SUV. Από την άλλη πλευρά, σκέπτομαι πως το αυτοκίνητο άρχισε να σχεδιάζεται πριν από τρία, τέσσερα χρόνια, πράγμα που με βεβαιότητα με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτοί που συνέλαβαν και, στη συνέχεια, υλοποίησαν το project δεν «είχαν πάρει χαμπάρι» την επερχόμενη κρίση. Αν είχαν, θα έπρεπε να οδηγώ ένα μικρότερο, ελαφρύτερο και -το πιο σημαντικό- οικονομικότερο στην κατανάλωση αυτοκίνητο. Επειδή δεν υπάρχει κάτι σαν «free lunch», όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, καίει μεν, «πάει άνεμος» δε. Όμως, τι σημασία έχουν αυτά; Όπως λένε κάποιοι γνωστοί, δεν μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή με τις τύψεις σου, και προσθέτουν πως «μια ζωή την έχουμε, κι αν δεν την γλεντήσουμε / τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε». ¶ρχοντας, λοιπόν, το πήρα και πήγα στην 114 ΠΜ στην Τανάγρα για να δω τους φίλους χειριστές της 331 και της 332 Μοίρας. Τι κρίμα που μας πρόλαβε η κρίση, και δεν κατάφερα να πάω στο γυμναστήριο με ένα «εντυπωσιακό» SUV όταν τα πάρκινγκ έξω από τα γυμναστήρια «βρομούσαν» Καγιέ, τζιπούρες και Κοχίμπα. Ο Θεός δε μου έδωσε ούτε αυτήν τη χαρά. Όλα, πάντως, λειτούργησαν άψογα, εκτός από το κουμπί Start-Stop, που είναι μια σταλιά ακριβώς κάτω από το κουμπί του alarm. Ευτυχώς με έσωσε ο Κουνίτης και έφυγα από το Μαυσωλείο. Στην εθνική μέχρι το Σχηματάρι η εικόνα της απόλυτης ηλιθιότητας. Εκατοντάδες πήγαιναν στα πάτρια εδάφη οδηγώντας με 50 στην αριστερή από τις δύο λωρίδες (γιατί, επιτέλους, σε εκείνο το σημείο έφτιαξαν τον καρόδρομο), αφήνοντας τη δεξιά λωρίδα για... προσπέρασμα. Εκτός από γελοία, η κατάσταση ήταν και επικίνδυνη, γιατί τα συγκεκριμένα «ζώα» δεν κοιτάνε δεξιά, προφανώς επειδή πιστεύουν ότι κινούνται με την ταχύτητα του φωτός. Το μόνο που μπορώ να πω ύστερα από 50 χρόνια στο επάγγελμα είναι ένα μεγάλο «άι σιχτίρ». Οι λίγοι καλοί οδηγοί ξεχωρίζουν σαν «τη μύγα μες στο γάλα», αλλά τι να κάνουν τρεις πολιτισμένοι ανάμεσα σε 100 νεάντερταλ; Οδήγησα και το νέο VW Golf, ένα αυτοκίνητο που αποδεικνύει πως η δαρβινική θεωρία της Εξέλιξης ισχύει - τουλάχιστον στα αυτοκίνητα. Παρόλο που προσπάθησα να βγάλω από μέσα μου την Cruella De Ville, απέτυχα απλώς επειδή το αυτοκίνητο είναι, από κάθε πλευρά, κοντά στο άψογο. Ο μήνας είχε και Audi S4. Το «κόλλημα» μου με τα S3 και S4 είναι γνωστό. Με τα μεγαλύτερα όχι, ίσως λόγω των χαρακτήρων που τα οδηγούν, που δεν εμπίπτουν στις αισθητικές μου επιλογές. Ωραιότατο, και μακάρι να βρισκόμαστε στην αρχή της δεκαετίας που, ακόμη, δεν είχαμε κατανοήσει το τι έρχεται. Αν, πάντως, επιμένετε, μη διστάζετε, μιας και εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα οικογενειακά. Εκτός, λοιπόν, από το ότι η ¶νοιξη μας έφτασε, κι εμπρός βήμα ταχύ, πλησιάζει το καλοκαίρι, που οι ειδικοί λένε ότι θα είναι «θερμό» με τη φίλη και γείτονα Τουρκία. Μετά έρχεται το φθινόπωρο, οι 4ΤΡΟΧΟΙ μπαίνουν στον 40ό τους χρόνο, κι εγώ... Ε, μην τα πω όλα τώρα. Ας έχει και λίγο σασπένς._ Κ. Κ.
Εδώ κι Εκεί
- Ξέρουν αυτοί: Ο ένας πουλάει γαλλικά (αυτοκίνητα), ο άλλος γιαπωνέζικα. Τα γαλλικά είναι πότε καλά, πότε για γέλια. Τα γιαπωνέζικα ανάλογα με τον όγκο. Τα μικρά είναι καλά, τα μεγάλα είναι για γέλια (με multimedia play it again, Sam). Για περισσότερα από 20 χρόνια ο ένας και... 40 ο άλλος (ή μάλλον η άλλη) αγνοούν επιδεικτικά τους 4Τ. Γιατί; Ίσως επειδή δεν τους κάνουν τα κέφια να βγάζουν όλα τ’ αυτοκίνητά τους, και ιδιαίτερα εκείνα που σχεδιάζει (από τον τάφο του) ο Πικάσο, τα καλύτερα του πλανήτη.
- ¶ργησα να το πληροφορηθώ, αλλά έφυγε ο ζωγράφος Διευθυντής της Mercedes και ήλθε κάποιος άλλος, που δεν είχα την τιμή να γνωρίσω, μιας και δεν επισκέφθηκε τα γραφεία μας. Και αφού αναφέρθηκα στον Πόφλερ, ή Πάουφλερ, ή Πίφλερ, δε συγκράτησα, ας μην παραλείψω να πω ότι η Μεγάλη Εταιρεία δε «συμπαθεί» τους 4Τ, ίσως επειδή οι 4ΤΡΟΧΟΙ δε συμπαθούν αυτό που εκπροσωπούν τα πολύ καλά αυτοκίνητά της.
- Ζητήσαμε για τεστ μια Porsche Cayenne, αλλά μας πληροφόρησαν πως τη μόνη που είχαν την είχε ο Σάκης Ρουβάς. Και να σκεφτείτε ότι αφ’ ενός το 1971 μετέφρασα, πλήρωσα (απ’ το πενιχρό μου υστέρημα) και κυκλοφόρησα το βιβλίο «Πόρσε: Ο ¶νθρωπος και τ’ Αυτοκίνητα» και αφ’ ετέρου οι 4ΤΡΟΧΟΙ έκαναν τη μάρκα εικόνα στην Ελλάδα. Αυτά παθαίνει όποιος δεν μπανιάρεται στο Parasite Beach, δεν έχει βίλα στο Νησί των Ανέμων και δεν του αρέσουν τα λευκά.
- Σημαντικό στην ασημαντότητά του: Σύμφωνα με τους αγράμματους των καναλιών, η Madeleine Peyroux κυκλοφόρησε δίσκο με τίτλο «Μπάρε Μπόνες». Ο τίτλος του δίσκου είναι, βέβαια, «Bare Bones».
- Σύμφωνα με τα σχέδια του κ. Σουφλιά, η Ελλάδα γίνεται και επισήμως πρωτεύουσα της Αθήνας. Ο κ. υπουργός προετοιμάζει τον Υδροκέφαλο να δεχτεί 8 εκατομμύρια κατοίκους. Όσο για τις μικρές πόλεις και τα χωριά της υπόλοιπης Ελλάδας, υπάρχει σχέδιο να κατοικηθούν από τα 2,5 εκατομμύρια των -παράνομων- οικονομικών μεταναστών. Με λίγα λόγια, ο ταχύτερος δρόμος προς το 1897.
--Περισσότερο Εν Λευκώ στο: costas-cavathas.blogspot.com